Ang Mukha ng Tao

Ang Mukha ng Tao

Ni: Aniceto F. Silvestre

Ang mukha ng tao ay dalawa lamang;

Maganda o pangit, mabait o sukab at huwad o tunay;

Sa tuwa at dusa o galit kaya ay nalarawan

Ang mukhang salamin ng talagang buhay.

Daming mukhang mahal ay may maskara.

Ang tunay na mukha ay itinatogo't mukhang ganid pala:

Buti pang di - hamak, ang mukhang magaspang at pangit sa iba

Kung sa kanyang dibdib ay may pusong maganda.

Sa ibang pag-uri, ang mukhang tanso man,

Nagmumukhang ginto sa pagpapakinis ng mat'yagang kamay;

Sa masusing tingin at pag nakatabi'y sadyang ginto lantay

Ang tanso'y makintab, ang ginto'y makinang.

Ang mukha'y pambungad sa harap ng madla

Larawan ng tao na pinagaganda't nang di - mukhang gawa.

Ang magandang buhay may magandang mukha.

Di sawang tingin mukhang maalindog,

Sa pag-aalaga, mukhang di man dilag ay kalugud - lugod;

Ang mukha ng tao'y siyang naiiwan sa gunitang taos

Palibhasa'y mukhang nawangis sa Diyos.