Ang Bungo

Ang Bungo

Ikaw! Sino ka ba? Malamig na bungo, matigas na mukha. Dati kang maganda, ano ang mata mo nagkauka-uka? Dati kang marunong, ano ang noo mo nagkasira-sira? Kinakausap ka ayaw mong sumagot, ayaw magsalita, at ang katawan mo nasugpong na butong sinlamig ng tingga. Ikaw ba ang wakas ng lahat ng taong sa mundo nilikha?

Iyan ba ang matang nanglumiligaw ka, balana tiningnan? Iyan ba ang labing katugon ng ilong, balana hinagkan? Iyan ba abg tengang kung makikimatyag, lahat, pinakikinggan? Ano ka na ngayon? Nahan ang puso mo, diwa pakiramdam? Kahit na laitin, kahit na purihin, ayaw nang gumalaw. Parang sinasabing ang lahat sa mundo ay may katapusan!

Kay sarap ng buhay kung may kabuhayan at taglay ang lahat! Ibon lumilipad hanggang kalangitan kung buo ang pakpak! Tao sumasagwan hanggang karagatan kung buo ang lakas! Mundo umiinog at kumakalansing sa tugtog ng galak, ngunit ang tadhana mo kapag ang sinulid ng buhay binaltak, lahat, tao ibon kakita-kita mo butong nakatambak.

Ikaw nga, ikaw nga ang nang isang araw, itong buong mundo, ay kinakaladkad mo iyong inilipad hanggang maging iyo! Ngunit nang matapos, papuri tagumpay mo, ang natira abo. Katawang mabulas, makinis na balat, ang natira buto. Hinagkang bulaklak, sa hinalik-halik, nawalan ng bango. Bulwagang sayawan, sa sinayaw-sayaw, naging libingin mo!

Ngayon bangkay ka na, nahan ba ang iyong mga minamahal? Mga kaibigan na kasalu-salo, ano di-minasdan, at sa pagkasawi sila pa ang unang parang nagtagumpay! Matamis na ngiti, masayang papuri mahigpit na kamay, ay naging halakhak at naging paglibak, sa sawi mong bangkay! Kaydali nga namang magbago ng takbo ng sangkatauhan!

Kaya ba kung ikaw ay may nakagalit, huwag palubusin, ang gunitain mong lahat naman tayo ay namamatay din! Taong nakairap at uod sa lupa na ayaw pansinin, buti pa ang uod sa himpilang hukay, una pang darating! Ang taas ng hari lungkot ng pulubing hahali-haliling, kakita-kita mo, magkapitbahay lang, kapag nakalibing!