Ang Lobo at ang Uwak
May isang mapanlinlang na Uwak na nagnakaw ng kapirasong
keso sa kusina ng isang magsasaka.
Dinampot ng magsasaka ang kalaykay at hinabol ang Uwak
habang ipinagsisigawang, “Magbalik ka, magnanakaw! Magnanakaw! Magnanakaw!”
Humahangos na lumipad ang Uwak papuntang kagubatan. Sa
kapaguran ay dumapo ito sa sanga ng isang puno ng akasya. Ngunguyain na sana
niya ang tuka-tukang keso nang nakita siya ng mataras na Lobo. Masama ang
tingin ng Lobo sa kapirasong keso. Umisip ng paraan ang Lobo upang maagaw sa
Uwak ang kagat-kagat na pagkain.
Takang-taka ang Uwak nang tingalain siya ng Lobo at batiin.
“Magandang umaga, Binibining Uwak. Lalo ka palang gumaganda
kung nasisikatan ng araw!”
Ipinikit ng Uwak ang mga mata niya. Itinaas ang mukha at
umingos siya upang pagmalakihan ang inakala niyang humahanga sa kaniya.
Alam ng Lobong gustung-gusto ng Uwak na napupuri kaya
ipinagpatuloy nito ang pangingiliti.
“Alam mo ba Binibining Uwak, ang pakpak at balahibo mo ay
walang katulad. Walang panama dito ang pakpak at balahibo ng Pabo Real!”
Muntik nang makabitiw sa kinakapitang sanga ang Uwak. Sa
paniniwalang totoong totoo ang papuri ay inilatag niya ang kaniyang mga pakpak
at pinatindig ang mga balahibo.
“Di lang pala balahibo at pakpak ang maganda sa inyo,
Binibining Uwak. Napakaganda rin pala ng inyong tindig. Nakasisiguro akong kung
maganda ang inyong tindig ay higit sigurong maganda ang inyong tinig tulad ng
Kanaryong umaawit.”
Walang pagsidlan ng katuwaan ang Uwak sa papuri kaya upang
mahigitan ang Kanaryo ay ibinuka nito ang bibig at nagsimulang umawit.
Nang bumagsak ang kagat-kagat na keso ay sinalo kaagad ito
ng tusong Lobo.
Noon lamang napag-alaman ng Uwak na nalinlang siya ng
kalaban.
Aral: Huwag padadala
sa sobrang pagmamapuri ng iba.
Walang komento:
Mag-post ng isang Komento